türkiye'nin katılmama kararı ile babam ve abimin çok üzüldüğünü düşündüğüm yarışmadır.
yılda bir torun torba oturup, çekirdek çitletip izliyorlardı.
''ermeni bize yine puan vermedi ha'' deyip sinirleniyorlardı.
abimin çocukları salonun ortasında oynarken, babamda alkış ile tempo verip ''ne güzelde oynisiz, hadi hop hop'' deyip, kendide oynardı.
sonra benim hafif kıskanç abim ''beni hiç böyle oynatmadın baba'' diyerek isyan eder, kendi evlatlarını kıskanırdı. babamda ''sus ula gazma'' deyip, azarlardı.
sonra yarışmanın geceye kadar uzaması üzerine, yeğenler dayanamaz koltuğun üstünde uyurdu.
babam bağırıp ''gelin hanım. alperen ile ülkü uyudu. hemen üstlerini ört üşümesin. uyuyayın üstüne kar yağar'' diyerek, bu sefer yengemi azarlardı.
sonra abim yine ''ben uyusam hiç üstümü örtürmezdin demi baba'' derdi. babam yine ''sus ula gazma'' deyip abimi azarlardı.
sonra yengem, abimin kulağına ''çocuklar uyudu, hadi evimize gidelim'' diye fısıldar. abim ise yüksek sesle ''niye ya, ne güzel yarışma izliyoz, bitince gideriz'' deyip, bütün fısıldamayı eşkere eder, yengemide rezil ederdi.
en nihayetinde evlerine giderken, abim gelip bana ''sen ne zaman izmir'e döneceksin?'' diye sorardı. bende ''yarın'' diye cevap verirdim. bunu duyan babam ''yarın mı gidin?'' deyip, sinirli bir şekilde gözlerimin içine bakardı. bende ''evet baba'' diye cevap verir, karşılığında babamda ''niye bana söylemisin? ayran içtik ayrımı düştük'' deyip veryansın ederdi. bende ''unuttum baba'' deyip, sorumsuzluğumu kıvırsamda, babam karşılık olarak ''eyi eyi. siktir git'' deyip sinirli bir şekilde konuyu kestirip atardı.
inşallah yılbaşı kutlamalarına dokunmazlar. o zaman, babam ve abim komple deli olurlar. tombala yok, çekirdek yok, dansöz yok. mehmet ali erbil yok.
çekilmez vallahi hayat.
yılda bir torun torba oturup, çekirdek çitletip izliyorlardı.
''ermeni bize yine puan vermedi ha'' deyip sinirleniyorlardı.
abimin çocukları salonun ortasında oynarken, babamda alkış ile tempo verip ''ne güzelde oynisiz, hadi hop hop'' deyip, kendide oynardı.
sonra benim hafif kıskanç abim ''beni hiç böyle oynatmadın baba'' diyerek isyan eder, kendi evlatlarını kıskanırdı. babamda ''sus ula gazma'' deyip, azarlardı.
sonra yarışmanın geceye kadar uzaması üzerine, yeğenler dayanamaz koltuğun üstünde uyurdu.
babam bağırıp ''gelin hanım. alperen ile ülkü uyudu. hemen üstlerini ört üşümesin. uyuyayın üstüne kar yağar'' diyerek, bu sefer yengemi azarlardı.
sonra abim yine ''ben uyusam hiç üstümü örtürmezdin demi baba'' derdi. babam yine ''sus ula gazma'' deyip abimi azarlardı.
sonra yengem, abimin kulağına ''çocuklar uyudu, hadi evimize gidelim'' diye fısıldar. abim ise yüksek sesle ''niye ya, ne güzel yarışma izliyoz, bitince gideriz'' deyip, bütün fısıldamayı eşkere eder, yengemide rezil ederdi.
en nihayetinde evlerine giderken, abim gelip bana ''sen ne zaman izmir'e döneceksin?'' diye sorardı. bende ''yarın'' diye cevap verirdim. bunu duyan babam ''yarın mı gidin?'' deyip, sinirli bir şekilde gözlerimin içine bakardı. bende ''evet baba'' diye cevap verir, karşılığında babamda ''niye bana söylemisin? ayran içtik ayrımı düştük'' deyip veryansın ederdi. bende ''unuttum baba'' deyip, sorumsuzluğumu kıvırsamda, babam karşılık olarak ''eyi eyi. siktir git'' deyip sinirli bir şekilde konuyu kestirip atardı.
inşallah yılbaşı kutlamalarına dokunmazlar. o zaman, babam ve abim komple deli olurlar. tombala yok, çekirdek yok, dansöz yok. mehmet ali erbil yok.
çekilmez vallahi hayat.