neo-osmanlıcıkla beraber dahada tetiklenmiş gözüksede türk toplumunda her zaman olan fetişizimdir. özellikle osmanlı padişahlarını dini açıdan veliyullahlık makamına taşımak hastalığıyla kendini gösterir. halbuki osmanlı padişahları arasında dini yönden gerçekten islami kural ve kaidelerin hakkını veren tek kişi 2.beyazıd han'dır. bu diğerlerini mendebur bir kafir yapmadığı gibi beyazıd han'ı da murat hüdavendigar'dan ayrı bir yere koymaz. meseleyi "şu padişah içerdi,şu padişah içmezdi" konusuna taşımadan kişileri millete olan faideleri açısından değerlendirmek zorunluluğunu hasıl eden fetişizm. işin özü ; memleketini işgalci gemisiyle terk edip kaçan sultan vahdettin erenler'e karışsa ne olur,karışmasa ne olur? ayrıca tuğrul bey'in abbasi halifesi tarafından bilerek ve isteyerek "dinin direği" olarak tanımlanması tuğrul bey'i kutsal emanetleri savaşla alan yavuz sultan selim'den daha mübah biri haline getirir fakat nedense yavuz ululanırken tuğrul bey pek hatırlanmaz. bu ve bunun gibi bir çok örnek bu fetişizmin sakat bir temele oturduğuna delalet eder.