anakronik bir fikirdir. ırkçılık, bir zamanlar bütün dünyada yaygınlık göstermesiyle beraber türkiye'de de ufak bir aydın çevresinde kabul görmüş, sonra da tarihe karışmıştır. zaten bir insan türk olmasıyla ırkçılığı reddeder. çünkü türk tarihte hiçbir zaman başka ırklara üstünlük iddia etmemiştir. türk'e göre üstünlüğün tek ölçüsü takvadadır ve o türk son bin yılını takvasında üstün olmaya adamış, üstün olmuşsa bile bunu dile getirip "aa bakın ben üstünüm" dememiştir. deseydi de zaten o üstünlük silinip giderdi. türk olmak böyle komplike bir şeydir. türk olmanın haklı gururunu yaşamaya başlayan birçok genç ve iyi niyetli arkadaşımız da türklüğün ilk mertebelerindeyken tasavvuftaki sekr hali gibi bir sarhoşluğa kapılıp türk ırkının üstünlüğünden dem vururlar. oysa ilerleyen mertebelerde göreceklerdir ki; "türk" bir ırktan çok daha üstün bir şeydir. türklük bir şuur meselesidir, demiyorum, türklük başlı başına bir şuurdur. insanlığın gözleri asırlarca bu "mazluma umut, zalime korku" şuurunun şualarıyla kamaşmıştır, türk ırkçılığı da bu şuura balta vuran fikirlerden bir tanesiydi, artık yok desek de olur.