hatırladığım bir bişr-i hafi vardı. hey gidi günler... bişr-i hafi'yi dinledikten sonra yerde arapça yazan bir parça kağıt görsem, alıp hürmet edip odamın baş köşesine assam ve ben de ersem diye az dolaşmadım sokaklarda. yalın ayak dolaşmak yemezdi tabi, terlikle dolaşırdım. bula bula da tan gazetesinin hunharca kullanılmış ve atılmış sayfalarından başka da bir şey bulamazdım pek. doğal olarak da eremedim ve şu an buradayım. bir umut oğlum erer belki diye adını da alperen koymayı ihmal etmediğimi de belirtmeden geçemeyeceğim.